Franciszkańskie rozjaśnianie serc
Szczęść Boże!
Serdecznie witam na naszym kolejnym, wyjątkowym spotkaniu. Dzisiaj rozpoczynamy bowiem obchody jubileuszu 25-lecia istnienia Duszpasterstwa Ludzi Pracy ’90 w Legnicy. Szczególnie serdecznie witam naszego dzisiejszego gościa o. dr Alana Brzyskiego – Ministra Prowincjalnego Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych w Polsce, którego gościmy u nas po raz drugi, ale w charakterze wykładowcy po raz pierwszy. Dziękuję mu za przewodniczenie jubileuszowej Mszy św. odprawionej w intencji dziękczynnej za dar posługi formacyjnej Duszpasterstwa w latach 1990-2015.
Witam również gospodarzy klasztoru: o. Damiana Stachowicza – gwardiana, o. Stanisława Paszewskiego i o. Pawła Tarnowskiego. Witam także pierwszego gwardiana tego klasztoru o. Kryspina Bernata. Cieszę się z dzisiejszej obecności każdego z Państwa.
Nie będę teraz omawiał naszej historii. Uczynię to podczas konferencji, która odbędzie w najbliższą sobotę w auli WSDDL. W swoim wystąpieniu skupię się wyłącznie na franciszkańskim aspekcie naszej działalności. Dlatego jego tytuł może brzmieć: „Franciszkańskie rozjaśnianie serc”.
Celem Duszpasterstwa było i jest doskonalenie duchowe naszej wspólnoty. Czynimy to przede wszystkim w formie spotkań modlitewno-kształceniowych. Dzisiejsze jest już 274. Osoby duchowne (było ich 41) wygłosiły dotychczas 140 wykładów (wliczając dzisiejsze) a osoby świeckie (było ich 72) – 134. Wykładowcy duchowni, oprócz franciszkanów z Prowincji św. Jadwigi, to: abp Jan Martyniak, biskupi Stefan Cichy, Stefan Regmunt, Zbigniew Kiernikowski i Marek Mendyk, księża: Henryk Kietliński, Helmut Juros, Józef Lisowski, Piotr Pawlukiewicz, Władysław Bochnak, Marek Starowieyski, Piotr Nitecki, o. Klemens Dzikowicz – paulin, Dariusz Mikoda, Jan Pazgan, Bogusław Drożdż, Władysław Jóźków, Stanisław Araszczuk, Bogusław Wolański, Mariusz Majewski, Marian Kopko, Piotr Nowosielski, o. Józef Szańca – franciszkanin konwentualny, Andrzej Ziombra, Piotr Kot, Waldemar Wesołowski oraz dwóch obcokrajowców: Hiszpan Ignacy Soler i Serbołużyczanin Szczepan Delan.
Przechodząc do franciszkańskiego aspektu działalności Duszpasterstwa zacznę od modlitwy św. Franciszka z Asyżu, odmówionej przed krzyżem w kościele w San Damiano:
„Najwyższy, chwalebny Boże rozjaśnij ciemności mego serca i daj mi, Panie, prawdziwą wiarę, niezachwianą nadzieję i doskonałą miłość, zrozumienie i poznanie, abym wypełniał Twoje święte i prawdziwe posłannictwo”.
Zawsze, gdy wracam myślą do tej pięknej modlitwy dochodzę do wniosku, że dobrze oddaje ona zamierzony cel działalności DLP ’90. Jest nim właśnie rozjaśnianie serc, a następnie wzbogacenie wiedzy słuchaczy, którzy od 1993 r. gromadzą się tutaj, we franciszkańskiej kaplicy tego Domu Zakonnego na spotkaniach organizowanych przez nas. Ta działalność ma prowadzić do przejrzystości każdego naszego serca, do prawdziwej wiary, do życia wedle Chrystusa. Tak jak życie to pojmował Biedaczyna z Asyżu, który otrzymał od Boga nakaz, by: „podnieść z ruiny dom Boży” i nakaz ten – stale odnajdując na nowo drogę do rzeczywistości świata – konsekwentnie realizował.
Chociaż od powstania Zakonu Braci Mniejszych minęło już ponad 800 lat to Reguła św. Franciszka jest ciągle żywa, ciągle odpowiednia do danych czasów, także do czasów nam współczesnych. Jak zatem nie dziękować Panu Bogu za to, że w 1990 roku franciszkanie z Zakonu Braci Mniejszych Prowincji św. Jadwigi we Wrocławiu zainteresowali się propozycją osób związanych z Duszpasterstwem, aby powrócili do Legnicy, a w roku następnym już do niej przybyli.
Wszyscy dotychczasowi prowincjałowie Prowincji św. Jadwigi (śp. o. Bazyli Iwanek, o. dr Błażej Kurowski, o. dr Wacław Chomik i obecny wśród nas o. dr Alan Tomasz Brzyski), dotychczasowi przełożeni legnickiego klasztoru (o. Kryspin Bernat, o. Jacek Bawiec, o. Seweryn Masarczyk, o. Tobiasz Fiećko i o. Damian Stachowicz) oraz znakomite grono profesorów – i nie tylko profesorów – z tej prowincji wspomagali i wspomagają naszą działalność, w tym posługą duchową i intelektualną, zawsze mając dla nas czas i dobrą radę.
Franciszkanie brązowi wygłosili u nas 79 wykładów, a z dzisiejszym 80. Ze względu na miejsce spotkań (klasztor franciszkański) postanowiliśmy od początku przyswajać sobie tematykę duchowości franciszkańskiej. Najlepiej można było to uczynić przez przybliżenie postaci świętych franciszkańskich. Podjął się tego lubiany i ceniony przez nas o. dr Tadeusz Słotwiński, doktor teologii z zakresu duchowości franciszkańskiej, wygłaszając w ramach cyklu „Święci franciszkańscy” cztery wykłady. Wygłosił on w sumie 24 wykłady, najwięcej z zaproszonych do Duszpasterstwa prelegentów.
O. Wacław Chomik rozpoczął działalność wykładową u nas od wygłoszenia dwóch cykli tematycznych: „Aretologia – nauka o cnotach moralnych” oraz „Cnoty boskie – wiara, nadzieja i miłość”. Pogłębiły one nasze umiejętności odróżniania wartości prawdziwych od pozornych. Spośród wielu innych jego wykładów (łącznie było ich 20) warto przywołać ten, który wygłosił 25 września 2003 r. pt. „25 lat pontyfikatu Jana Pawła II w tłumie ludzi kalekich”. Przypomnę, że po wysłuchaniu tego wykładu, uczestniczący w spotkaniu jako słuchacz, biskup Stefan Regmunt powiedział: „Gdy słucham dobrego wykładu to wydaje mi się, że jestem w przedsionku nieba. A właśnie dzisiaj tak się czułem”.
Z kolei o. prof. dr hab. Bonawentura Smolka, w ramach trzech cykli („Tradycja”, „Wielkie religie świata” i „Personalizm”) wygłosił 11 wykładów. Niewiele mniej, bo 10, wygłosił o. Błażej Kurowski, w tym 4 w ramach cyklu „Historia Franciszkanów na Śląsku”. Wszystkie te wykłady były bardzo interesujące i wielce pouczające. Podobnie jak wykłady o. dr. hab. Franciszka Rosińskiego („Ewolucja człowieka a Biblia”, „Boże Narodzenie w tradycji ludowej” i „Benedykt Polak – uczestnik legacji papieskiej do władcy Mongołów”), o. dr. Mariana Arndta („Oczekiwania mesjańskie w Starym Testamencie i ich wypełnienie” oraz „Wykopaliska archeologiczne z terenów Bliskiego Wschodu”), o. prof. dr. hab. Hugolina Langkammera („Piotr z Cezarei Filipowej i Piotr naszych czasów”, „Benedykt XVI o Jezusie Chrystusie”, „Pismo Święte w życiu św. Franciszka” i „Bł. Jan Paweł II – dokonawca testamentu ziemskiego Jezusa Chrystusa”), o. Paschalisa Kwoczały („Ziemia Święta ziemią spotkania”), o. Jarosława Zatoki („Problemy młodzieży a tradycja narodowa i rodzinna”), o. Michała Boreckiego („Czy łatwo być chrześcijaninem w Afryce?”), o. Bazylego Iwanka („Kościół katolicki w Niemczech”) i o. Kosmy Budzińskiego („Opętanie a egzorcyzm”).
Cieszymy się, że franciszkanie tak chętnie przyjeżdżają do nas. Świadczy to bowiem o tym jak wielką wagę przywiązują do właściwej formacji osób świeckich. Bardzo cenimy i szanujemy naszych franciszkanów. I właśnie dlatego jesteśmy u nich i z nimi. I nie wyobrażamy sobie, żeby mogło być inaczej. A były próby wyciągnięcia nas stąd.
Ojcze Prowincjale, na ręce Ojca składam – w imieniu Wspólnoty Duszpasterstwa – nasze najszczersze podziękowania, dla wszystkich franciszkanów z Prowincji św. Jadwigi.
Dodam jeszcze, że na początku 2006 r. wydaliśmy, jako podsumowanie naszej działalności w latach1990-2005 książkę pt. „Rozjaśnić serca”. Znalazło się w niej bardzo dużo franciszkańskich akcentów.
Rozpoczyna ją Słowo Ministra Prowincjalnego o. Wacława Chomika, w którym pisze on, że Duszpasterstwo Ludzi Pracy ’90 zrodziło się z niedosytu duchowego, a w zakończeniu dodaje: „Dziękuję wszystkim uczestnikom legnickich spotkań formacyjnych, iż zechcieli skorzystać z posługi braci mniejszych”.
Znajdują się w tej książce także wypowiedzi jego poprzedników na stanowisku Prowincjała:
- o. Bazylego Iwanka, w której słusznie zauważa, że „Od samego początku ludzie związani z Duszpasterstwem poczuli się w klasztorze jak u siebie, a bracia franciszkanie chętnie dzielili się z nimi swoją – wtedy – biedą”,
- o. Błażeja Kurowskiego, w której stwierdza: „Chyba niewiele jest grup, które z taką konsekwencją dają świadectwo głębokiej wiary, a także świadectwa braterstwa Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem”.
Zaś wypowiedź o. Seweryna Masarczyka, jednego z gwardianów tego klasztoru, zawiera taki tekst: „Duszpasterstwo służy pogłębianiu chrześcijańskiej formacji uczestników spotkań. Jego istnienie i działalność jest wielką koniecznością i potrzebą na nasze czasy i w naszym legnickim środowisku”.
W kolejnych rozdziałach tej książki są natomiast zamieszczone niektóre wykłady i artykuły o wykładach wygłoszonych przez franciszkanów z Prowincji św. Jadwigi. Jest w nim także b. ciekawy wywiad o. Wacława Chomika dla Radia Legnica.
Zbliżając się do końca mojego wystąpienia pragnę podkreślić, że chcielibyśmy nadal kontynuować naszą działalność. Zachętą do tego jest okazywana nam wielka życzliwość i zainteresowanie, zarówno osób świeckich, jak i duchownych, w tym również najwyższych władz diecezjalnych oraz zakonnych, którą reprezentuje obecny wśród nas Minister Prowincjalny Prowincji św. Jadwigi. Liczymy na dalszą ich przychylność. Mamy też nadzieję, że jeszcze przez wiele lat będziemy mogli korzystać z posługi franciszkanów, a św. Franciszek z Asyżu, który potrafił dostrzec potrzeby swoich czasów i im zaradzić, będzie – przez przykład swojego życia, oddanego Bogu i drugiemu człowiekowi – pomagał nam. Będziemy modlić się o łaski Boże dla franciszkanów brązowych i dla nas, aby nasze serca podatne były na ich franciszkański siew i abyśmy byli miejscem, w którym pielęgnuje się i realizuje wartości franciszkańskie.
Modlić się będziemy również o to, aby św. Franciszek (1182-1226) wspierał nasze modlitwy i nasz wniosek o beatyfikację księcia Henryka II Pobożnego (1191-1241) żyjącego w czasach współczesnych św. Franciszkowi i jego małżonki księżnej Anny (1204-1265), co przyczyniłoby się do ugruntowania – w coraz bardziej laicyzującej się Europie, w Polsce, w Diecezji Legnickiej (nie mającej jeszcze swojego świętego) – ideałów chrześcijańskich oraz do podniesienia siły moralnej chrześcijaństwa.
Przy lipowej figurce Świętego Asyskiego – wyrzeźbionej w 1995 roku przez górala z Chochołowa Jana Ziędera, na zamówienie Duszpasterstwa – nasza wspólnota będzie modlić się o to wszystko w tej klasztornej kaplicy pw. Stygmatów św. Franciszka w Legnicy.
Dziękuję za uwagę.
A za chwilę poproszę Ojca Prowincjała o rozpoczęcie wykładu. Wcześniej podam tylko, że urodził się w 1977 r. w Głubczycach. Do Zakonu Braci Mniejszych wstąpił w 1997 r., a w 2004 r. ukończył studia filozoficzno-teologiczne we franciszkańskim WSD Antonianum we Wrocławiu i przyjął święcenia prezbiteratu. Po święceniach pracował w Duszpasterstwie Młodzieży i Powołań w Górze Św. Anny jako prowincjalny asystent Rodziny Młodzieży Franciszkańskiej i animator powołań. Od 2009 r. pełnił posługę magistra nowicjatu w Borkach Wielkich. W 2009 r. obronił, na Uniwersytecie Opolskim, pracę doktorską z teologii dogmatycznej na temat: „Teandryczny charakter powołania do wspólnoty. Studium teologiczno-antropologiczne na podstawie pism św. Franciszka z Asyżu”. Cztery dni temu, 12 kwietnia, minęły trzy lata od wybrania o. Alana na Ministra Prowincjalnego.
Tytuł wykładu o. Prowincjała brzmi: Józef z Nazaretu – jako odpowiedź na wyzwania kryzysów współczesności.
Ojcze Prowincjale proszę o rozpoczęcie wykładu.
■ Stanisław Andrzej Potycz – rozszerzona wersja wystąpienia z 16.04.2015 r. wygłoszonego po Mszy św. jubileuszowej odprawionej z okazji 25. rocznicy powstania DLP ’90.
