Słowo Ojca Prowincjała
Szanowni Państwo, Członkowie DLP ’90 – na czele z Panem Przewodniczącym Kapituły!
W ostatnich dniach roku 1989 rozpoczął się okres transformacji ustrojowej w Polsce. Sejm PRL zmienił nazwę państwa na „Rzeczpospolita Polska”, co miało obowiązywać od 1 stycznia 1990 r., a państwo socjalistyczne zostało określone „państwem demokratycznym”. Potem był wybór Lecha Wałęsy na prezydenta RP.
Stanowiąc intelektualne i robotnicze środowisko legnickie, szybko ujawniliście swoją wrażliwość na zewnętrzne przemiany ustrojowe, m.in. działając w Duszpasterstwie Ludzi Pracy przy parafii Trójcy Świętej. Część z was, zaangażowanych w nową rzeczywistość, odczuło potrzebę głębszego przeobrażenia społecznego. Zapragnęło przemiany duchowej, zawierającej w sobie religijny i etyczny wymiar transformacji. I tak powstał pomysł, a za nim zrodzenie się nowej wersji Duszpasterstwa Ludzi Pracy, z dopiskiem ’90.
Wymownym i skutecznym znakiem tej nowości było przybycie braci mniejszych do Legnicy, dzięki waszym staraniom. A gdy zdewastowany klasztor przy ul. Chojnowskiej próbował się odrodzić, Duch Pański skierował was do braci. Dlaczego przyszliście właśnie do nich, do klasztoru, w którym wiele było zniszczeń i brudnego pyłu? Dlaczego z upływem czasu umiłowaliście ten klasztor przy ul. Rataja, zwłaszcza na początku, gdy był pełen kurzu i gruzu? (Na te pytania odpowiedział nam przed chwilą Pan Przewodniczący, któremu dziękuję za miłe słowa pod adresem franciszkanów). Po latach bycia z wami rozumiem: nie na wygodach wam zależało, ale na możliwości czerpania z Ewangelii i głębi ducha franciszkańskiego. Poszukiwanie komfortowych struktur zewnętrznych do dziś jest wam obce. Jedyne łaknienie, które odnajduję w was, to łaknienie Ewangelii i kształtowanie według niej stylu życia osobistego, rodzinnego i społecznego. A widocznie pomaga wam w tym franciszkańska „forma życia”, skoro tak chętnie przychodzicie do klasztoru braci mniejszych.
W wasze 20-lecie istnienia, w imieniu Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych, gratuluję dzieła, które Bóg w was rozpoczął, a wy swoją gorliwością pielęgnujecie. Gratuluję wspaniałych spotkań formacyjnych: dialogu z ludźmi nauki i kultury, polityki i religii. Winszuję spotkań świadomie łączonych z Eucharystią. Jakże inaczej? To Zmartwychwstały Pan, który w znaku Eucharystii jest z nami, jak z uczniami w drodze do Emaus, ukierunkowuje nasze myślenie i działanie oraz nadaje ostateczny sens ziemskiej egzystencji.
Podczas gdy gratuluję wszystkim, którzy tworzycie Duszpasterstwo Ludzi Pracy ’90, równocześnie dziękuję: wasze zaufanie do nas – braci mniejszych – jest nieocenione, wasze twórcze przebywanie w klasztorze podtrzymuje sens naszej tu obecności, wasza postawa prawdziwie ludzka, religijna i etyczna, wnosi do naszej wspólnoty braterskiej iskrę życia. Dziękuję wam! – na czele z przewodniczącymi Duszpasterstwa z lat dwudziestu: panem mecenasem Adamem Jaworskim i panem mecenasem Stanisławem Andrzejem Potyczem.
Data założenia Duszpasterstwa Ludzi Pracy ’90, 9 kwietnia 1990 r., nie była przypadkowa. Zbiegła się ona z kolejną rocznicą bitwy pod Legnicą z roku 1241, wraz ze śmiercią księcia Henryka Pobożnego. Wiem, że podjęta przed dwudziestu laty inicjatywa modlitwy o wyniesienie na ołtarze księcia Henryka, zaowocowała konkretnym czynem: Duszpasterstwo złożyło wniosek do I Synodu Diecezji Legnickiej, niedawno rozpoczętego, o beatyfikację księcia Henryka Pobożnego, ale nie w pojedynkę, lecz ze świątobliwą i uczynną małżonką – księżną Anną.
W uroczysty dzień jubileuszowy, w obecności Jego Ekscelencji księdza Biskupa Legnickiego, popieram wasz wniosek pismem, które składam w Jego dłonie.
■ o. Wacław Stanisław Chomik OFM (Minister Prowincjalny Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych we Wrocławiu) – Jubileusz 20-lecia DLP ’90 w Legnicy (22.04.2010)
