Urszulanki wrocławskie wobec dziedzictwa księżnej Anny Śląskiej
Urszulanki przybyły do Wrocławia z Bratysławy 30 września 1686 r. Był to okres ogromnej żywotności zakonu ze względu na zapotrzebowanie społeczeństwa na szkoły pensjonatowe. Siostry były powszechnie znane i w całokształcie sieci szkolnictwa oraz edukacji kobiet odegrały ogromną rolę. Dzięki poziomowi nauki oraz wartości wychowania religijnego wszystkie placówki urszulańskie były żywymi i cenionymi ośrodkami kształcenia, cieszącymi się zaufaniem społeczeństwa. W dużym stopniu przyczyniły się też do promocji kobiety. We Wrocławiu od samego początku dzieje urszulanek splotły się z klasztorem wrocławskich Klarysek.
1. FUNDACJA URSZULANEK WE WROCŁAWIU
Urszulanki z Bratysławy planowały najpierw w 1683 r. założyć klasztor w Kłodzku i tam przez trzy lata rozwijały pracę dydaktyczno-wychowawczą. Grupie przewodziła pochodząca z węgierskiej arystokracji matka Józefa Nadasdy, najpierw wychowanka urszulanek, potem zakonnica. Z powodu trudności finansowych fundacja ta nie miała szans przetrwania, dlatego biskup wrocławski Franciszek Ludwik Neuburg (1683-1732) polecił urszulankom osiedlić się we Wrocławiu, mając nadzieję, że przez wychowanie i nauczanie dziewcząt przyczynią się do rekatolicyzacji sprotestantyzowanego miasta.
Wbrew nieprzychylnemu stanowisku protestanckich władz miasta w sprawie ich osiedlenia, urszulanki znalazły wiele życzliwych osób. Od samego początku ich losy splotły się z klasztorem wrocławskich Klarysek. Ksieni klasztoru Klarysek przy Placu Rycerskim, Wiktoria Rostocka, odstąpiła urszulankom czasowo kilka pomieszczeń. Mieszkały w nich do czerwca 1687 r., prowadząc małą szkołę pensjonatową. We wszystkich najwcześniejszych opisach historii urszulanek we Wrocławiu znajduje się wyrażenie pamięci o wiecznej wdzięczności dla klarysek za ich serdeczną pomoc urszulankom w tym trudnym okresie instalacji we Wrocławiu. Matka Józefa odbyła podróż do Trzebnicy, udała się do grobu św. Jadwigi, by oddać dzieło fundacji patronce Śląska. Napisała prośbę o pozwolenie na osiedlenie się we Wrocławiu do cesarza Leopolda I Habsburga. Pozwolenie nadeszło z datą 14 lutego 1687 r. Po kolejnych staraniach u radnych miasta siostry otrzymały zgodę, którą cesarz zatwierdził pismem z 12 kwietnia 1687 r.
W tym czasie siostry zakupiły dwa pierwsze budynki na klasztor przez ul. Pokutniczej (dziś Łaciarskiej). Mogły w nich zamieszkać od czerwca 1687 r. Od razu też założyły szkołę pensjonatową dla dziewcząt z wyższych sfer oraz bezpłatną szkołę elementarną dla ubogich dzieci z miasta. Wspólnota rozwijała się prężnie – szybko wzrastała liczba sióstr oraz uczennic. Placówka zdobywała zaufanie społeczeństwa, o czym świadczy duża liczba wstępujących w szeregi urszulanek młodych kobiet, które chciały poświęcić się pracy pedagogicznej. Matka Józefa w latach 1687-1699 (12 lat) przyjęła do klasztoru 33 nowicjuszki.
[…]
■ Daria Klich OSU – fragment artykułu opublikowanego w czasopiśmie „PERSPECTIVA” – Legnickie Studia Teologiczno-Historyczne, nr 1 (28) z 2016 r.
Cały artykuł do przeczytania: http://perspectiva.pl/pdf/p28/07-KLICH.pdf
